اي ستاره ها :

اي که پيش ديده مني باورت نمي شود که در زمين هر کجا به هر که

مي رسي
 

خنجري ميان مشت خود نهفته است پشت هر شکوفه تبسمي خار

جانگزايِ حيله اي شکفته است
 

آنکه با تو مي زند صلاي مهر جز به فکر غارت دل تو نيست

اي ستاره ها:
 

که از جهان دور چشمتان به چشم بي فروغ ماست نامي از زمين و

بشر شنيده ايد ؟
 

در ميان آبي زلال آسمان موج وخون و آتشي نديده ايد؟ اين غبار

محنتي که در دل فضاست 
 

اين ديار وحشي که در فضا رهاست اين سزاي ظلمي که آشيان ماست

، درپي تباهي شماست
 

گوشتان اگر به ناله من آشناست  از سفينهاي که مي رود به ماه
 

از مسافري که مي رسد ز گرد راه از زمين حذر کنيد
 

پاي اين بشر اگر به آسمان رسد روزگارتان چو روزگار ما سياست

اي ستاره ها:
 

باورت نمي شود در ميان باغ بي ترانه زمين ساقه هاي سبز آشتي

شکسته است
 

لاله هاي سرخ دوستي فسرده است
 

غنچه هاي نو رس اميد لب به خنده وا نکرده  مرده است
 

پرچم بلند سرو راستي سر به خاک سپرده است
 

سرخي و کبودي افق قلب مردم به خاک و خون تپيده است
 

دود وآتش به آسمان رسيده است

اي ستاره ها:

باورت نمي شود آن سپيده دم که با صفا و ناز که
 

در فضاي بي کرانه مي دميد ديگر از زمين رميده است
 

اين سپيده ها سپيده نيست رنگ چهره زمين پريده است
 

ابرهاي روشني که چون حرير بستر عروس ماه بود
 

پهنه هاي داغ کهنه است